Ο Αυγερινός της Οργής και της Ελπίδας
Μια άγρια, υπόγεια φωτιά καίει την κοινωνία.
Μια φωτιά διαφορετική, που δεν σπάει, δεν καταστρέφει, μια φλόγα ζωοδότης, που στέκεται απέναντι στη μιζέρια των ψεύτικων ελπίδων, των λίγων, μικρών μας αρχηγών, μια άγρια, υπόγεια φλόγα, ίδια μ’ εκείνη που φωτίζει τα αιχμάλωτα παιδιά μας, κι είναι καιρός να τη βάλουμε στην αιχμάλωτη ψυχή μας.
Αυτή η Τετάρτη θα είναι διαφορετική, θα τη θυμόμαστε στη Λάρισα για χρόνια, γιατί αυτή την Τετάρτη θα δείξουμε πως αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν ξέσπασμα, δεν ήταν σπίθα που τρεμόσβησε. Ήταν η στιγμή που ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΝΟΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΞΑΝΑ, η στιγμή που η χώρα άλλαξε πορεία, κι ας έχουν βαλθεί να μας αποδείξουν το αντίθετο.
Την Τετάρτη που μας έρχεται, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το κέντρο της Λάρισας θα πλημμυρίσει από αυτούς τους διαφορετικούς Έλληνες που Θυμούνται, που Ξέρουν, που Νοιάζονται.
Από αυτούς τους διαφορετικούς Έλληνες, που σε όλους τους αιώνες της ιστορίας μας σήκωναν στην πλάτη τους την Πατρίδα, αγνοώντας τις νουθεσίες των “γνωστικών”. Από εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, κι απ’ τον άνεργο γείτονα που δεν τα παρατάει. Από τον νέο που έχει σιχαθεί τις ψεύτικες υποσχέσεις, κι ας είναι μόνο 17 χρονών, και που δεν παίρνει μια βαριοπούλα να σπάσει ό,τι βρει μπροστά του, γιατί έχει μάθει από τη μάνα του πως αυτός ο τοίχος, αυτό το παγκάκι, αυτή η πλατεία, αυτή η χώρα, είναι δικιά του, από τον τελευταίο βράχο του Καστελόριζου μέχρι το τελευταίο φυλάκιο της στεριάς.
Των Ελλήνων που δε λένε “τι μπορούσα να κάνω”, που δεν αρκούνται στο “Εγώ τουλάχιστον προσπάθησα”, που ο χειρότερός τους εφιάλτης είναι το βλέμμα των παιδιών τους, όταν θα τους παραδίδουν μια Πατρίδα μικρότερη και φτωχότερη. Που δεν μπορούν να αγνοήσουν αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, κάθε φορά που ακούν τους “γνωστικούς” να μιλάνε για χαμένες υποθέσεις, των Ελλήνων που όταν τους φτύνουν, αρνούνται να πουν πως βρέχει. Των Ελλήνων που η ήττα, η υποταγή και η παραίτηση δεν υπάρχουν ως επιλογές, των Ελλήνων που Νικάνε. Που το νιώθουν ως τα τρίσβαθα της ψυχής τους πως από κείνους και μόνο από κείνους μπορούν τα πράγματα ν’ αλλάξουν και που αν νομίζεις πως δεν υπάρχουν, κοιτάξου στον καθρέφτη και θ’ ανακαλύψεις τον πρώτο.
Δεν έχεις παρά να βγεις έξω αυτή την Τετάρτη στις 19:30 και να τους συναντήσεις. Κι όταν αρχίσουν τα πρώτα συνθήματα, όταν από τα μεγάφωνα θα ξεχυθεί η μουσική, ο Λόγος και το Πάθος, τότε θα δεις εκείνο το βλέμμα γύρω σου, σε άντρες, γυναίκες και παιδιά. Και τότε, σαν τους ακούσεις να τραγουδούν, να ψάλουν, να ακούν και να φωνάζουν, θα νιώσεις ό,τι νιώσαμε κι εμείς, όταν βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη: Πως η Μακεδονία, αντίθετα με ό,τι μας λένε, κανέναν μας δεν έχει ανάγκη. Εμείς την έχουμε.
Από τον Αλέξανδρο Νάρη, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής για το συλλαλητήριο
Αυτή η Τετάρτη θα είναι διαφορετική, θα τη θυμόμαστε στη Λάρισα για χρόνια, γιατί αυτή την Τετάρτη θα δείξουμε πως αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν ξέσπασμα, δεν ήταν σπίθα που τρεμόσβησε. Ήταν η στιγμή που ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΝΟΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΞΑΝΑ, η στιγμή που η χώρα άλλαξε πορεία, κι ας έχουν βαλθεί να μας αποδείξουν το αντίθετο.
Την Τετάρτη που μας έρχεται, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το κέντρο της Λάρισας θα πλημμυρίσει από αυτούς τους διαφορετικούς Έλληνες που Θυμούνται, που Ξέρουν, που Νοιάζονται.
Από αυτούς τους διαφορετικούς Έλληνες, που σε όλους τους αιώνες της ιστορίας μας σήκωναν στην πλάτη τους την Πατρίδα, αγνοώντας τις νουθεσίες των “γνωστικών”. Από εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, κι απ’ τον άνεργο γείτονα που δεν τα παρατάει. Από τον νέο που έχει σιχαθεί τις ψεύτικες υποσχέσεις, κι ας είναι μόνο 17 χρονών, και που δεν παίρνει μια βαριοπούλα να σπάσει ό,τι βρει μπροστά του, γιατί έχει μάθει από τη μάνα του πως αυτός ο τοίχος, αυτό το παγκάκι, αυτή η πλατεία, αυτή η χώρα, είναι δικιά του, από τον τελευταίο βράχο του Καστελόριζου μέχρι το τελευταίο φυλάκιο της στεριάς.
Των Ελλήνων που δε λένε “τι μπορούσα να κάνω”, που δεν αρκούνται στο “Εγώ τουλάχιστον προσπάθησα”, που ο χειρότερός τους εφιάλτης είναι το βλέμμα των παιδιών τους, όταν θα τους παραδίδουν μια Πατρίδα μικρότερη και φτωχότερη. Που δεν μπορούν να αγνοήσουν αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, κάθε φορά που ακούν τους “γνωστικούς” να μιλάνε για χαμένες υποθέσεις, των Ελλήνων που όταν τους φτύνουν, αρνούνται να πουν πως βρέχει. Των Ελλήνων που η ήττα, η υποταγή και η παραίτηση δεν υπάρχουν ως επιλογές, των Ελλήνων που Νικάνε. Που το νιώθουν ως τα τρίσβαθα της ψυχής τους πως από κείνους και μόνο από κείνους μπορούν τα πράγματα ν’ αλλάξουν και που αν νομίζεις πως δεν υπάρχουν, κοιτάξου στον καθρέφτη και θ’ ανακαλύψεις τον πρώτο.
Δεν έχεις παρά να βγεις έξω αυτή την Τετάρτη στις 19:30 και να τους συναντήσεις. Κι όταν αρχίσουν τα πρώτα συνθήματα, όταν από τα μεγάφωνα θα ξεχυθεί η μουσική, ο Λόγος και το Πάθος, τότε θα δεις εκείνο το βλέμμα γύρω σου, σε άντρες, γυναίκες και παιδιά. Και τότε, σαν τους ακούσεις να τραγουδούν, να ψάλουν, να ακούν και να φωνάζουν, θα νιώσεις ό,τι νιώσαμε κι εμείς, όταν βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη: Πως η Μακεδονία, αντίθετα με ό,τι μας λένε, κανέναν μας δεν έχει ανάγκη. Εμείς την έχουμε.
Από τον Αλέξανδρο Νάρη, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής για το συλλαλητήριο
ΠΗΓΗ:http://www.eleftheria.gr/m/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/item/201829-%CE%BF-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου