Αρθρογράφος στο γερμανικό Spiegel προτείνει να πληρωθούν στην Ελλάδα αποζημιώσεις για την Κατοχή, δίνοντας δύο λόγους: Αφ” ενός θα ήταν ηθικά δίκαιο (και κυρίως ηθικά, όχι νομικά, όπως τονίζει), και αφ” ετέρου «η ελληνική κυβέρνηση θα είχε έτσι μία δικαιολογία λιγότερη για την σημερινή οικονομική κατάσταση».
Ο αρθογράφος λέει ότι τα χρήματα θα έπρεπε να πάνε σε συγγενείς θυμάτων και όχι για να «γίνουν οι νέες πηγές εσόδων που ψάχνει η κυβέρνηση Τσίπρα» -κατηγορώντας δηλαδή ανοικτά την Αθήνα πως ανακινεί υστερόβουλα το ζήτημα.
Ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι το Βερολίνο πρέπει να υποχωρήσει στο θέμα των πολεμικών επανορθώσεων, καθώς αυτό θα ήταν ηθικά και πολιτικά ορθό, ενώ θα εμπόδιζε την κυβέρνηση Τσίπρα να συνδέει τα οικονομικά της προβλήματα με το παρελθόν.
«Οφείλει ακόμη η Γερμανία στους Έλληνες επανορθώσεις για τους Ναζί; Αυτή την στιγμή απαντούν και οι δυο πλευρές σε αυτή την ερώτηση με μια σαφήνεια η οποία στην πραγματικότητα δεν υπάρχει» επισημαίνει ο αρθρογράφος και αναφέρεται στην «απειλή» κατάσχεσης γερμανικών ακινήτων, «σαν να μην έχουν παρόμοια σχέδια ήδη επανειλημμένα καταρρεύσει ενώπιον διεθνών δικαστηρίων».
Υπάρχουν δε και κυβερνητικοί αξιωματούχοι, όπως ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος, που θεωρούν ότι οι απαιτούμενες επανορθώσεις θα μπορούσαν να αποτελούν λύση στη σημερινή κρίση χρέους, αναφέρει o συντάκτης και εκτιμά ότι κάτι τέτοιο, 70 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου και έπειτα από δεκαετίες μεταβιβάσεων κεφαλαίων στο πλαίσιο της ΕΕ, θα ήταν ανέντιμο.
Την ίδια ώρα, ωστόσο, και η γερμανική κυβέρνηση αφήνει τον εαυτό της εκτεθειμένο στην κριτική, απορρίπτοντας το ζήτημα ως «διευθετημένο και οριστικά διευκρινισμένο», ενώ κατάφερε, μετά την επανένωσή της, με έξυπνες διατυπώσεις και διαπραγματευτικές τακτικές, να μην επιτρέψει στην Ελλάδα να προβάλει περαιτέρω απαιτήσεις – η γερμανική κυβέρνηση πέτυχε έτσι να αποφύγει την εξόφληση του αναγκαστικού δανείου ύψους 476 εκατομμυρίων κατοχικών μάρκων που πήραν οι Ναζί».
Ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι κατά το παρελθόν η Γερμανία έχει αποζημιώσει ομάδες θυμάτων, πχ. με το Ίδρυμα για την Αποζημίωση της Καταναγκαστικής Εργασίας επειδή η πολιτική πίεση ήταν πολύ ισχυρή για ομαδικές αγωγές στις ΗΠΑ. «Ενα τέτοιο Ίδρυμα πρεπει να δημιουργήσει η Γερμανία τώρα και για τους Έλληνες επιζήσαντες από τις θηριωδίες των Ναζί και για τους συγγενείς των θυμάτων» αναφέρει ο συντάκτης και προσθέτει ότι ηθικά η αποζημίωση θα ήταν αναμφισβήτητα σωστή, κάτι που είχε αναγνωρίσει και ο Πρόεδρος της Γερμανίας Γιοάχιμ Γκάουκ, όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα.
Οικονομικά, διευκρινίζει, θα ήταν εφικτή η αποζημίωση, καθώς στην περίπτωση του Διστόμου, πρόκειται για 28 εκατομμύρια ευρώ. «Και πολιτικά, ένα Ίδρυμα θα αποτελούσε σημαντικό μήνυμα: η Γερμανία αναγνωρίζει μια υποχρέωση προς την πολύ μικρότερη Ελλάδα – όχι από υποχρέωση, αλλά από πεποίθηση».
Ο αρθρογράφος αναφέρει ακόμη ότι τα τελευταία χρόνια υπήρχε στην Ελλάδα η αντίστροφη εικόνα, ότι οι κυβερνήσεις έκαναν ό,τι αποφασιζόταν στο Βερολίνο και επισημαίνει ότι με ένα Ίδρυμα θα μπορούσε η Γερμανία να αποσυνδέσει την Ιστορία από το παρόν και η ελληνική κυβέρνηση, η οποία τώρα παίρνει χρήματα και από τα ασφαλιστικά ταμεία, θα είχε τώρα μία δικαιολογία λιγότερη για την σημερινή οικονομική δυσπραγία.
Στο ίδιο περιοδικό, δημοσιεύεται ακόμη συνέντευξη του καθηγητή Δημοσίου Δικαίου Φρανκ Σόρκοπφ, ο οποίος υποστηρίζει ότι η ελληνική διεκδίκηση είναι αδικαιολόγητη, καθώς, «οικονομικά, πολιτικά και ηθικά, οι απαιτήσεις έχουν από καιρό ικανοποιηθεί» και αναφέρεται στις «τεράστιες μεταβιβάσεις κεφαλαίων οι οποίες πραγματοποιήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, όχι ως αποζημιώσεις, αλλά ως πόροι για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Πρόκειται για διψήφιο αριθμό δισεκατομμυρίων» τονίζει και εκτιμά ότι αυτά τα ποσά θα έφθαναν το ύψος πιθανών επανορθώσεων.
